Umarsızca toprağa düşmüş bir tohum gibi 

Yürüyorum kabrini arayan merhum gibi 

Simsiyah şövalyeler göğü kararttı birden 

Güneş görünmez oldu nem kokulu şehirden 

Kılıç kından çekildi- vuruştu yıldırımlar

Şakırtısından korktu zavallı kaldırımlar

Hiç aldırış etmeden bulutların terine

Bir huzurla uzandım çimlerin üzerine 

Dönen dünya değil de sanki rüzgarın başı

Saçlarımı tararken boşunaydı telaşı

Bedenimde her hücre yağan yağmuru emdi 

Tanımadım ben beni- bu yerde yatan kimdi? 

Hiçliğim yaklaşırken parmağının ucunda

Varlığım bir damlaydı doğanın avucunda

Yüzümde bir tebessüm- izliyorum etrafı

Baktığım son karedir hayatın fotoğrafı 

Sağımda ve solumda duyuyorum sesleri

Kulağımda titreşti melodik nefesleri

Yanımdan koşar adım karıncalar geçerken 

Serçeler cıvıldadı köpekler su içerken 

Uzaklarda bir yerde çocukluğum ağlıyor

Annem gözyaşlarıyla göbeğimi bağlıyor

Yağız atlar üstünde yaklaşırken ak ölüm 

Boğazım düğümlendi yarım kaldı son bölüm 

26/12/2020!Manavgat/ Antalya  Sibel Orcan ( Maralı )